Proces normalizacji stosunków politycznych między Polską i Jugosławią, zachodzący nieco później niż normalizacja stosunków politycznych Jugosławii z innymi krajami Europy Wschodniej, rozpoczął się pod koniec 1954 roku, gdy nastąpiła wymiana ambasadorów. 16 września 1957 roku podpisano deklarację belgradzką – dwa lata po tym, jak 2 czerwca 1955 roku analogiczny dokument sygnowały ZSRR i FLRJ. Polsko-jugosłowiańska deklaracja przewidywała między innymi utworzenie stałej polsko-jugosłowiańskiej komisji współpracy gospodarczej i otwarcie ośrodków informacyjno-kulturalnych w Warszawie oraz w Belgradzie.

Helena Zatorska, stojąca przez wiele lat na czele Centralnego Zarządu Wydawnictw, instytucji, która zatwierdzała plany wydawnicze, a więc osoba, od której zależało, co się w Polsce ukazywało, zarówno z zakresu literatury polskiej jak i obcej, nawiązuje do nagłego zwrotu, do jakiego doszło w stosunkach polsko-jugosłowiańskich:

Pewnego razu zostaliśmy wezwani przez Wydział Propagandy. Prowadzący zaczął od tego, że polecił schować notatniki, ołówki i długopisy. Spojrzeliśmy po sobie zdumieni. Gdy zaczął referować, okazało się, że Jugosławia nie jest już „krajem kontrewolucyjnym”, a Broz-Tito nie jest już „sługą imperializmu”.

H. Zatorska: Spoza smugi cienia. Wspomnień ciąg dalszy. Kraków 1985, s. 293–294.